خداوندا!
وطن در شعله میسوزد
تو کاری کن
بتاراج شیاطین میرود این اشیان من
بدست وحشی دوران که مردن، کشتن و نابودی انسانیت
را وعده فردوس پندارد
به غارت میرود هستی و مال من
بداد مردم من رس !
تن ملت بدست فاسدان صدپاره میگردد
بلور عزت مردم
بزیر چکمه غول جها لت درز می بندد
و دژخیمان نفرت، اژدهای وحشی بیداد
بدندان میکند از ریشه ان سرو بلند ارزو هایم
خداوندا!
امید مردمان بی پناهم شو
شبستان حزینم را
به نور آشتی افروز
تو رحمت کن که تو خلاق و دانایی
برای سرزمینم مشعل عرفان بیاور ای خدای من
و فانوسی برای مردمان من که در تاریکی شب سخت حیرانند
به قلب هر وطندارم صفای عشق و شادی بخش
به شهر و خانه ام گرد محبت ریز
توکاری کن که این ویرانه دلمرده با باران رحمت دشت های پر زگل گردد
و سرمای زمستان رابه یغمای بهاران ده.
خدا یا ناجی ما شو
توان ده ناتوانم را
بدشتم گل فشان کز رنگ خون بیگناهان سخت بیزارم
که جای آتش و باروت
باغ نسترن های محبت بال بگشاید
شعر از: حسنیه عثمان داود